کد مطلب:179695 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:250
دعا از دیدگاه قرآن و روایات
هر كه نه گویای تو خاموش به
هر چه نه یاد تو فراموش به
«قل ما یعبؤا بكم ربی لولا دعاؤكم» [1] .
ای پیامبر به امت بگو اگر دعای شما نباشد پروردگار متعال به شما توجهی نمی كند.
این آیه، دعا را رمز اعتبار یافتن انسان و توفیق تشرف به ساحت قدس او می داند، تا جایی كه دعا رحمت الهی را جلب و انسان را مقرب درگاه او می نماید. بیش از ده ها آیه از قرآن كریم انسان ها را به روی آوردن به دعا و بهره مندی از آثار و بركات آن دعوت می كند و سروش آسمانی با لطافت خاصی بندگان را نوازش و به رحمت الهی امیدوار و با وعده استجابت روح امید را در آنها زنده می نماید.
تأكید ائمه اطهار (ع) بر اهمیت دادن به دعا نیز حكایت از جایگاه ویژه آن دارد كه پیامبر اكرم (ص) می فرماید:
«الا ادلكم علی سلاح ینجیكم من اعدائكم و یدر ارزاقكم قالوا بلی قال تدعون ربكم باللیل و النهار فان سلاح المؤمن الدعاء.» [2] .
آیا می خواهید شما را به اسلحه ای راهنمایی كنم كه با آن از دشمنان نجات یافته و روزی های شما زیاد شود؟ اصحاب گفتند بلی یا رسول الله. پیامبر فرمود: خدای خویش را هنگام شب و روز بخوانید؛ به درستی كه سلاح مؤمن دعاست.
امام صادق علیه السلام می فرمایند:
«علیك بالدعاء فانه شفاء من كل داء»
بر شما باد كه دعا كنید. زیرا آن شفا بخش دردهای شماست.
علاوه بر روایات فراوان، سیره عملی ائمه (ع) تعلیم دعا و استفاده از آن برای رفع گرفتاری ها و سفارش اصحاب به بهره گیری از دعا بوده و پیروان خود را در ساعات مختلف شبانه روز به آن فراخوانده اند.
[1] سوره مباركه فرقان / آيه 77.
[2] اصول كافي / ج 3 / ص 340.